Jonge kunstenaar aan het roer van Klassieke Academie

Ze houdt van handbeschilderd behang, met vogeltjes en bloemen. Dat zou ze best graag willen aanschaffen voor thuis in de slaapkamer, maar het is onbetaalbaar. Van de zomer, tijdens de vakantie, vond Stefanie Ottens (32) een oplossing: ze nam zelf penselen en acrylverf ter hand en maakte een muurschildering die lijkt op het door haar begeerde behang.

Ja, ze kan schilderen. Ze schreeuwt dat niet van de daken. Stefanie Ottens is van het bescheiden slag.

Aandacht

Ze is net begonnen met haar nieuwe baan als hoofd van de Klassieke Academie in Groningen, die jarenlang werd bestierd door oprichter en kunstenaar Tom Hageman. Waar oude rot Hageman bekend stond als alleenheerser en de bijnaam Poetin droeg, is Stefanie Ottens een bedeesde jongedame die is aangenomen op haar organisatorische kunde en haar kunstzinnige kennis en ervaring.

,,Ik vind het mooi dat er een instelling als de Klassieke Academie bestaat. Die verdient aandacht en samen met mijn collega’s wil ik deze kunstopleiding naar een hoger plan tillen.’’

Kunstzinnige gen

Ze komt uit Harkstede, waar ze samen met haar broer opgroeide bij haar ouders. Haar moeder was verpleegkundige bij Beatrixoord en kostwinner van het gezin, haar vader was huisman. Ze denkt dat ze het kunstzinnige gen van hem heeft.

,,Mijn vader was altijd bezig met kunst en antiek. Hij kon schilderen. Hij nam ons altijd mee naar musea, wat ons niet kon bekoren. Pas op de middelbare school bleek dat ik kon tekenen en raakte ik geïnteresseerd’’, zegt ze.

Tekst gaat verder onder de foto.

Hoe haar talent zich openbaarde? Ze weet het niet goed. ,,We kregen les van Lammert Joustra en mevrouw Ypma. Ik was een braaf, serieus meisje en maakte de huiswerkopdrachten, waarbij mijn vader me tips gaf. Ik haalde hoge cijfers.’’

Ze herinnert zich de opdracht een anatomische tekening van de neus te maken, de excursies naar het Kröller-Müller, de opdracht vuurwerk te tekenen. ,,Het ging daarbij bijvoorbeeld om kleurenleer, het mengen van complementaire en tertiaire kleuren. Het belangrijkste is goed kijken, geduld hebben en niet bang zijn. Dat was ik natuurlijk wel.’’ Ze voegt er nog iets aan toe. ,,Owja’’, zegt ze. ,,Onmisbaar: oefenen, oefenen, oefenen.’’

Verlegen

Op haar zestiende ging ze naar kunstacademie Minerva, waar ze genoot van de vrijheid, waar ze door elkaar werd geschud op kunstzinnig gebied. ,,Ik was een jong en verlegen meisje, ik kende mezelf amper. Op Minerva maakte ik kennis met alle facetten van de kunst, van ambachtelijke technieken tot abstract en conceptueel denken. Ik maakte kennis met dingen die ik nooit durfde, ik heb action paintings gemaakt, ik heb een kast vervaardigd waarin je kon staan waarbij je compleet omgeven werd door een glowinthedark-muurschildering.’’

Ze vond het prettig om zichzelf opnieuw uit te vinden. ,,Maar uiteindelijk ben ik terug gekomen bij het meisje dat toen ook al heel gedetailleerd tekende.’’ Ze studeerde af als autonoom beeldend kunstenaar met een kunstwerk dat bestond uit grote vellen wit papier met daarin kleine gezichtjes omgeven door bladeren, bloemen en ornamenten. ,,Een miniscuul wereldje dat zweefde in de witte leegte.’’

Verloren

Ze voelde zich als 20-jarige te jong en te verloren om als kunstenaar aan het werk te gaan. Ze ging kunstgeschiedenis studeren. liep stage bij het Groninger Museum, werkte bij het Stripmuseum en ontdekte dat ze hield van tentoonstellingen inrichten.

Ze organiseerde ook exposities in galerie en lijstenmakerij Horneman, die ze samen met haar man Martin Horneman oprichtte in de Groningse wijk Lewenborg. ,,Door een bedrijf op te richten, leerde ik op eigen benen staan en spreken voor een publiek.’’

Drie jaar geleden werd ze directeur van het Stedelijk Museum Coevorden, waar ze als enig betaalde kracht de 35 vrijwilligers aanstuurt.

Nu komt daar de Klassieke Academie bij. Ze kijkt er naar uit, omdat ze houdt van de realistische schilderkunst die er wordt onderwezen door ervaren kunstenaars met ieder hun eigen handschrift. In de buurt van die schilderende, lerende studenten begint het voor haar ook te kriebelen, dan pakt ze eerder haar tekengerei, haar penselen. ,,Ik noem mezelf nog wel kunstenaar, maar ik kom er bijna niet aan toe’’, zegt ze.